Беше последниот понеделник од изминатиов ноември. Да, за 28 ноември ви говорам. Телефонот заѕвони, гледам непознат број, а јас работев нешто на компјутерот во мојот кабинет. Од истиот број пред два дена имав два пропуштени повици и не успеав да се јавам да видам кој толку упорно ме бара. Но, знаете како е, во последно време се` некој те бара за лошо да ти каже или поретко и за некоја ургенција. Па заради тоа, не секогаш по пропуштени повици и се обидувам да ги барам луѓето што ме побарале, а јас не сум бил во можност да им кренам. Од другата страна на линијата возрасен женски глас ми вели: Дали е тоа Владимир, на што одговорам повелете и во истиот миг ми текнува дека тоа е мојата прва наставничка Милка Гочевска Марковска која меѓу првите, покрај моите родители се разбира ми ја вдахнови желбата за учење. Ми вели: „јас утре правам промоција на мојата најнова книга и ќе ми биде особено драго да дојдеш". „Ти посветив расказ наречен „Втората мајка". Јас во тоа време нешто неарен со здравјето, како и сега. Впрочем последниве 2 месеци здравствените проблеми се редат во низа, немав шанси да ја одбијам и да и речам не, на ваквата интересна покана. Вакво нешто не се пропушта, промоција на книга да одбие професор не е во ред.
Дојде и наредниот ден 29 ноември, каква симболика. На денот кога во прво одделение пред многу години истата таа наставничка ни ги врзуваше пионерските марами, сега прави промоција на книга за деца и повторно сме заедно во една читална. Промоцијата се одржа во прекрасна атмосфера во библиотеката „Детска радост" каде присутвуваа нејзините најблиски роднини и пријатели и десетина прекрасни дечиња кои ги читаа позначајните раскази. Во продолжение расказот посветен на мене, што ми претставува огромна чест и задоволство.
ВТОРА МАЈКА
Vlado vleze zadi{en i voznemiren vo svojata u~ilnica i namesto dobro
utro zastana pred nastavni~kata i otvoreno i bez zaobikoluvawe ja pra{a:
– Nastavni~ke, vistina li vie ste mojata vtora majka,
da taka nekako, moja vtora majka?
Nastavni~kata vnimatelno go pogledna i go pogali deteto
po glavata, potoa mu re~e:
– Vlatko, prvo – dobro utro. Vtoro, ka`i mi zo{to docni{
na prviot ~as? I treto – koj ti ka`a deka jas sum tvojata vtora majka?
– Dobro utro... izvinete... dobro utro... nastavni~ke, znaete, jas, ova... majka mi
sekoj den, skoro sekoj den, koga me ispra}a na u~ili{te mi veli: – Bidi miren,
slu{aj ja nastavni~kata, vnimavaj dobro. Nastavni~kata ti e vtora majka i ne
treba da ja luti{ i da ja nervira{.
– I majka mi sekoj den taka mi veli – re~e Jagoda.
– O, pa i mene taka mi vikaat roditelite – dodade Igor.
– I mene, i mene, mojata majka, i mojata baba, i mojot
dedo – vikaa decata na glas {to se slu{a{e duri vo u~ili{niot dvor i na ulica.
– De~iwa moi dragi, peperutki moi zlatni, smirete se
malku, potoa }e razgovarame – re~e nastavni~kata vidno voznemirena, so
solzi-radosnici vo o~ite. Zavladea mir i ti{ina vo u~ilnicata na TRETO B oddelenie. Toga{ nastavni~kata tivko i
smiruva~ki re~e:
– Da, Vlatko, da, u~enici moi, mo`e taka da se ka`e deka
nastavni~kata e va{ata vtora majka, a znaete li zo{to ?
– Znaeme, zatoa {to vie n¢ u~ite da ~itame i pi{uvame
– prva izvika Aneta od vtorata klupa.
– Vie n¢ u~ite da re{avame lesni i te{ki zada~i po matematika, da
se natprevaruvame – dodade Nikola.
– N¢ u~ite da se sakame i da go neguvame drugarstvoto – rekoa bra}ata Goran i Zoran.
– N¢ u~ite da ja sakame tatkovinata i da ja ~uvame od
neprijatelot – potvrdi ostroumniot Dejan.
– Ni stavate maram~iwa vo grbot koga sme ispoteni – dofrli najsrame`livata Mirjana.
– Bdeete nad nas i dewe i no}e koga sme na ekskurzija
ili koga odime na leten i zimski odmor – re~e Tamara.
– Ni pomagate da gi oble~eme jaknite i da gi vrzeme
obuvkite – vika{e Darko od poslednata klupa.
Nastavni~kata stoe{e pred svoite u~enici zanemena,
prijatno voznemirena, no i sre}na i radosna dodeka tie zboruvaa, ja falea i
vozvi{uvaa svojata vtora majka.
На промоцијата промоторите како по обичај кажаа убави зборови за книгата, ја пофалеа наставничката која иако во пензионерски години одлично се држи. Првично ја не планирав да станам да говорам, но некако спонтано дојде редот и јас да кажам неколку зборови за неа и за нашето прекрасно безгрижно детство како нејзини ученици поминато во централното ОУ „Владимир Илич Ленин", денешно ООУ „Гоце Делчев". Во продолжение сликата од нашето 3б одделение во далечната 1978 година. Се надевам дека ќе ме препознаете.
Овде сакам јавно да се заблагодарам за поканата на промоцијата, за посветениот расказ и за се` она што го сторила мојата прва наставничка Милка Гочевска Марковска во удирањето на темелите на мојата долгогодишна едукација. Правична и строга со голем авторитет, понекогаш дури повеќе сум ја слушал неа, отколку моите родители, што не може да се каже и за денешните деца. Се сеќавам кога како мал не сакав многу често да се шишам (тогаш имав многу повеќе коса :) ) и во таков случај мојата мајка ургирала кај наставничката да ме убеди да се потшишам.
Во продолжение неколку слики од самата промоција.
Прекрасните дечиња кои ги читаа расказите
Внуката на наставничката
Авторката чита делови од нејзината книга
Мојот кус говор
Повторно заедно по толку години :)
За крај, топло ја препорачувам оваа книга на сите родители кои имаат мали деца да им ги читаат расказите пред спиење, на пример. Книгата се чита во еден здив.
Раскажувачот
No comments:
Post a Comment